Autorka analizuje strategie retoryczne stosowane przez Tony’ego Blaira, byłego premiera Wielkiej Brytanii i lidera Partii Pracy (1997-2007), koncentrując się na integracji arystotelesowskich pojęć etosu i patosu w ramach socjalistycznego „dyskursu przekonania”, dostosowanego do wymogów współczesnych mediów. Praca obejmuje przemówienia wygłoszone na konferencjach Partii Pracy w latach 1994-2006, zaczerpnięte ze strony www.britishpoliticalspeech.org. Autorka podkreśla umiejętne wykorzystanie przez Blaira klasycznych technik retorycznych do budowania wiarygodnej i emocjonalnie angażującej persony politycznej. Opierając się na ramach klasycznej retoryki, autorka uwypukla strategiczne użycie etosu przez Blaira – projekcję zdrowego rozsądku, moralnego charakteru i dobrej woli – w celu przedstawienia siebie jako przystępnego, lecz autorytatywnego lidera. Poprzez osobiste anegdoty, język odwołujący się do rodziny oraz odniesienia do wspólnych doświadczeń Blair stworzył wizerunek empatycznego „człowieka z ludu”, zachowującego jednocześnie moralną powagę. Jego retoryka oparta na patosie wykorzystywała emocjonalne odniesienia, czego świadectwem są takie figury, jak anafora, antyteza i pytania retoryczne oddające wspólnotowe wartości, takie jak równość i solidarność, często osadzone w ideałach socjalistycznych. Strategie te wzmacniały żywe metafory, zwłaszcza konfliktu i podróży, nadawały przemówieniom epicki charakter i oddawały naleganie odnoszące do moralności. Styl Blaira łączył rejestry formalne i nieformalne, równoważąc klarowność z emocjonalnym oddźwiękiem, aby zaangażować zróżnicowane audytorium. Użycie powtórek, paralelizmów składniowych i haseł zapewniało zapamiętywalność i zgodność z mediami, odzwierciedlając wpływy amerykańskiej komunikacji politycznej, zwłaszcza podejścia Billa Clintona skoncentrowanego na obywatelach. Artykuł analizuje także konfrontacyjną retorykę Blaira wobec Partii Konserwatywnej, wykorzystującą ironię, hiperbolę i figurę inter se pugnantia do obnażania sprzeczności przeciwników i wzmacniania jego etycznego stanowiska. Zakotwiczona w etycznym socjalizmie, retoryka Blaira reifikowała abstrakcyjne pojęcia, takie jak sprawiedliwość i równość, przedstawiając je jako osiągalne cele polityczne. Jego quasi-religijny język i nacisk na wspólnotę oraz moralny cel pozycjonowały politykę jako przestrzeń konfliktu etycznego, wzmacniając jego etos jako lidera retoryki przekonania. Jednak uproszczenie złożonych pojęć niosło ryzyko epistemologicznego rozmycia, przedkładając efekt emocjonalny nad zniuansowaną argumentację. Podsumowując, skuteczność retoryczna Blaira wynikała z jego zdolności do łączenia klasycznych technik perswazji ze współczesnymi strategiami medialnymi, tworząc dyskurs dynamiczny, inkluzywny i obfity w treści odnoszące do kwestii moralnych. Jego przemówienia są przykładem zmiany podejścia do oratorstwa politycznego, łączącego tradycję z innowacją, tak aby rezonować ze współczesnym audytorium, jednocześnie promując socjalistyczną wizję zbiorowej odpowiedzialności i moralnego pragmatyzmu.
The article examines the rhetorical strategies employed by Tony Blair, former British Prime
Minister and Labour Party leader (1997-2007), focusing on his integration of Aristotelian ethos and pathos within a socialist "rhetoric of conviction" tailored to modern media demands. Analyzing speeches delivered at Labour Party conferences from 1994 to 2006, sourced from www.britishpoliticalspeech.org, the study underscores Blair’s adept use of classical rhetorical techniques to construct a credible and emotionally resonant political persona. Drawing on classical rhetoric as a framework, the article highlights Blair’s strategic use of ethos – projecting good sense, moral character, and goodwill – to establish himself as an approachable yet authoritative leader. Through personal anecdotes, family-oriented language, and references to shared experiences, Blair crafted an image of an empathetic "everyman" while maintaining moral gravitas. His pathos-driven rhetoric leveraged emotional appeals, employing figures such as anaphora, antithesis, and rhetorical questions to evoke communal values like equality and solidarity, often framed within socialist ideals. These strategies were amplified by vivid metaphors, particularly those of conflict and journey, which imbued his speeches with moral urgency and epic narrative. Blair’s style blended formal and informal registers, balancing clarity and emotional resonance to engage diverse audiences. His use of repetition, syntactic parallelism, and slogans ensured memorability and media compatibility, reflecting influences from American political communication, notably Bill Clinton’s citizen-centric approach. The article also explores Blair’s confrontational rhetoric against the Conservative Party, using irony, hyperbole, and inter se pugnantia to expose opponents’ contradictions and reinforce his ethical stance. Grounded in ethical socialism, Blair’s rhetoric reified abstract concepts like justice and equality, presenting them as tangible political goals. His quasi-religious language and emphasis on community and moral purpose positioned politics as a space of ethical conflict, enhancing his ethos as a leader of conviction. However, this simplification of complex concepts risked epistemological dilution, prioritizing emotional impact over nuanced argumentation. In conclusion, Blair’s rhetorical efficacy stemmed from his ability to merge classical persuasion with modern media strategies, crafting a dynamic, inclusive, and morally charged discourse. His speeches exemplify a transformative approach to political oratory, blending tradition with innovation to resonate with contemporary audiences while advancing a socialist vision of collective responsibility and moral pragmatism.
