Ocena funkcjonalnej współzależności regionalnej stawu kolanowego i kompleksu biodrowo-miedniczno-lędźwiowego

Abstract

Staw kolanowy (articulatio genus) Jest największym stawem organizmu człowieka, bardzo wrażliwym i jednocześnie najbardziej narażonym na uszkodzenia o różnorodnej etiologii. Łączy on udo z golenią. W stawie kolanowym łączą się kłykcie kości udowej (główka stawowa) z kłykciami kości piszczelowej (panewka stawowa), a od przodu powierzchnie stawowe uzupełniane są powierzchnią tylną rzepki. Staw kolanowy jest więc stawem udowo-piszczelowym (z wyłączeniem udziału rzepki), w którym zachodzą ruchy zginania i prostowania oraz ruch obrotowy, możliwy jednak tylko w sytuacji zgiętego kolana (Bochenek, Reicher, 2007; Paulsen, Waschke, 2012). Powierzchnie stawowe pokrywa gruba chrząstka, która wzmaga sprężystość stawu, tym samym znacząco zmniejszając wstrząsy powstające podczas chodu, biegu czy podskoków. W obrębie torebki stawowej między powierzchniami stawowymi występują parzyste łąkotki (menisci): boczna (lateralis) i przyśrodkowa (medialis) dla zabezpieczenia ruchów panewki. Stanowią one ruchome uzupełnienie stawu kolanowego, droga ruchu wynosi około 1 cm, przy czym przesuwalność łąkotki bocznej jest większa niż łąkotki przyśrodkowej. Obie łąkotki zwrócone są do siebie wewnętrznymi krawędziami, obrazując tym samym ósemkę (Bochenek, Reicher, 2007)