Komunikacja w kształceniu i wychowaniu

Abstract

Komunikacja jest zjawiskiem na tyle złożonym, że zachęca wręcz do tego, by przyjrzeć się, w jaki sposób postrzegają ją różniące się od siebie dyscypliny badawcze. Ujęcia pedagogiczne, socjologiczne i psychologiczne koncentrują się wokół problematyki porozumiewania się, werbalnego i niewerbalnego przesyłania informacji, które kształtuje relacje między ludźmi. Taka perspektywa ukazuje spektrum możliwości przenoszenia znaków umożliwiających przekazanie stosunku do rzeczywistości społecznej w ramach zachodzących interakcji. Niewątpliwie komunikowanie jest jedną z cech dystynktywnych jednostek społecznych. W niniejszej publikacji wyznaczamy pojęciu komunikacji zakreślony wyżej zakres semantyczny. Istotą komunikowania, tak jak je tu rozumiemy, staje się zatem utrzymywanie stosunków z ludźmi i światem zewnętrznym, gdyż trudno mówić o społecznych interakcjach bez komunikowania się. Komunikowanie tworzy sieć związków społecznych, wchodząc w interesującą współzależność z kulturą i sztuką. Jest zarówno świadectwem kultury, jak również źródłem jej przemian: sama kultura rodzi się przecież i funkcjonuje dzięki komunikowaniu. Wpisując komunikację w kształcenie oraz wychowanie, dokonuje się jednocześnie uzależnienia jakości życia społecznego od poziomu komunikowania. W konsekwencji wzajemnie stają się one dla siebie czułym barometrem. Jeśli kształcenie i wychowanie będą osadzone na właściwym pułapie, zapewne będzie to determinowało poziom komunikacji