Streszczenie:
Feliks Fidziński (1890-1967) – człowiek o osobowości humanisty – żył na przestrzeni
trzech okresów historycznych. Urodził się jeszcze w czasach rozbiorów Polski, następnie brał
udział w pierwszej wojnie światowej i wojnie polsko-bolszewickiej. Przeżył okres II
Rzeczpospolitej i był uczestnikiem kampanii wrześniowej 1939 r. Potem, wzięty do niewoli
przez niemieckich najeźdźców, przybywał w obozach jenieckich prawie do końca wojny.
W wieku dojrzałym przyszło mu zmagać się z trudnymi czasami stalinizmu i Polski Ludowej.
Działalność Fidzińskiego, pełnego pasji nauczyciela wychowania fizycznego,
wybitnego społecznika oraz popularyzatora wiedzy z zakresu kultury fizycznej, który
w większości swych prac stosował kategorie naukowe badań, w pełni zasługuje na
poświęcenie mu biografii historycznej.
O roli badań biograficznych pisało wielu metodologów, w tym szczególnie J. Jedlicki,
który o biografii pisał, że jej „przedmiotem głównym jest rozwój osobowości i twórczości
(obojętne: artystycznej, ideologicznej, wychowawczej) wybranego «indiwiduum»”
.
Inny autor, T. Łepkowski, biografię scharakteryzował jako: „życiorys, faktograficzny
i psychologiczny zapis żywota, a ściślej opis kolei życia określonej postaci”
. Podkreślił dalej,
że ten rodzaj pisarstwa „Jest to świat ludzkich spraw, więc świat wielki, przebogaty
i skomplikowany”
